Ακτινολόγηση

Οι δύο βασικοί λόγοι που σπάνε οι ακτίνες είναι οι εξής: παρουσία παιξίματος μεταξύ της φλάντζας του κέντρου και της κεφαλής της ακτίνας και χαμηλή ή άνιση ένταση με την οποία είναι πλεγμένες οι ακτίνες.

Όπως προαναφέραμε, σε κάθε περιστροφή του τροχού κάθε ακτίνα βιώνει έναν κύκλο φόρτισης-αποφόρτισης. Εάν η εφαρμογή της κεφαλής της με την τρύπα της φλάντζας του κέντρου δεν είναι απόλυτη, τότε και το παραμικρό παίξιμο θα αρχίσει να φθείρει τόσο την ακτίνα όσο και την τρύπα της φλάντζας με αποτέλεσμα, με την πάροδο του χρόνου το παίξιμο να γίνει μεγαλύτερο και να σπάσει η ακτίνα στο σημείο επαφής. Το φαινόμενο αυτό είναι εντονότερο στις J-bend χαμηλής ποιότητας ακτίνες γιατί το σημείο επαφής τους έχει καταπονηθεί στη διαδικασία κατασκευής τους.

Αν κάποιος δεν έχει πλέξει ποτέ του έναν τροχό, είναι πολύ πιθανόν να θεωρεί πως η υψηλή ένταση πλέξης ευθύνεται για τις σπασμένες ακτίνες. Η αλήθεια είναι ότι οι ακτίνες που προκαλούν τη ζημιά είναι οι πιο χαλαρές γιατί λυγίζουν πολύ πιο εύκολα και προκαλούν ανισορροπία, μεταφέροντας έτσι περισσότερη ένταση στις υπόλοιπες ακτίνες από αυτή που μπορούν να διαχειριστούν. Ακόμα και μία χαλαρή ακτίνα αρκεί για να προκαλέσει ανισορροπία στην ένταση με την οποία είναι πλεγμένες οι υπόλοιπες ακτίνες του τροχού.

Oι ατσάλινες ακτίνες γενικά βγαίνουν σε δύο εκδόσεις: J-bend και Straight pull. Oι J-bend φέρουν μια καμπύλη στην κεφαλή τους, στο σημείο όπου εδράζονται με τη φλάντζα του κέντρου, ενώ οι Straight pull είναι τελείως ευθείες και η κεφαλή τους εδράζεται σε διαφορετικού τύπου φλάντζες απ’ ότι οι J-bend.

Στην ερώτηση ποιος τύπος είναι καλύτερος δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Τα παλαιότερα χρόνια οι εταιρείες κατασκευής τροχών προτιμούσαν τις J-bend γιατί οι straight pull δεν ήταν τόσο εύκολα διαθέσιμες. Πλέον, η επιλογή εξαρτάται καθαρά από τη σχεδίαση του κέντρου. Βέβαια, οι straight pull έχουν το πλεονέκτημα πως δεν έχουν καμφθεί κατά την κατασκευή τους και είναι πιο ανθεκτικές στην περιοχή της κεφαλής. Αυτό όμως ισχύει μόνο στις χαμηλής ποιότητας ακτίνες.

Oι δύο βασικότεροι τρόποι για να πλεχτεί ένας τροχός είναι το πλέξιμο cross και το radial. Στο πλέξιμο cross κάθε ακτίνα διασχίζει είτε μία, δύο, τρεις ή τέσσερις άλλες ακτίνες καθώς εκτείνεται από τη φλάντζα του κέντρου προς το στεφάνι. Όταν διασχίζει μία, το πλέξιμο ονομάζεται 1x cross, όταν διασχίζει δύο 2x cross κλπ. Aντίθετα στο πλέξιμο radial κάθε ακτίνα εκτείνεται από τη φλάντζα του κέντρου προς το στεφάνι του τροχού χωρίς να διασχίζει καμία άλλη ακτίνα.

To πλέξιμο radial χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο σε μπροστινούς τροχούς χωρίς δισκόφρενο και όχι τόσο σε οπίσθιους, γιατί αδυνατεί να ανταπεξέλθει επαρκώς στις δυνάμεις που ασκούνται από τo πεταλάρισμα και από τα δισκόφρενα (στρεπτικά φορτία). Σε ορισμένες περιπτώσεις – όταν δεν υπάρχει δισκόφρενο- το radial χρησιμοποιείται είτε στην non drive side είτε στην drive side σε συνδυασμό πάντα με πλέξιμο cross. Aντίθετα, το πλέξιμο cross και στις δύο μεριές του οπίσθιου τροχού αντεπεξέρχεται ιδανικά στα στρεπτικά φορτία που προείπαμε.

Μια ενδιαφέρουσα σχεδιαστική φιλοσοφία που υιοθετούν ολοένα και περισσότερες εταιρείες κατασκευής τροχών και ελαχιστοποιεί την ανισορροπία στην ένταση με την οποία είναι πλεγμένες οι ακτίνες ενός οπίσθιου τροχού είναι το πλέξιμο 2:1. Για παράδειγμα, σε έναν οπίσθιο τροχό με 24 ακτίνες, το πλέξιμο 2:1 χρησιμοποιεί 16 ακτίνες στην drive side μεριά (σε πλέξιμο 2 cross συνήθως) και 8 ακτίνες στην non drive side (σε πλέξιμο radial). Συγκριτικά με το παραδοσιακό πλέξιμο 1:1, αυτή η σχεδίαση αυξάνει τον αριθμών των ακτίνων στην drive side μεριά όπου τα φορτία είναι μεγαλύτερα και χρησιμοποιεί λιγότερες ακτίνες πλεγμένες σε μεγαλύτερη ένταση στην non drive side.